widzę prawidłowości rządzące moim życiem. mogę mieć to czego nie chcę, chcę to czego mieć nie mogę. zmieniam zdanie z minuty na minutę, już odrzucam, ale znowu się mobilizuję do walki o wielkie nic. nie mogę nie czuć się beznadziejnie. zaklinanie rzeczywistości i próby odniesienia się do tej jasnej przyszłości nie dają mi ukojenia. jestem tu i teraz. 

mówię o tym podczas mojej godziny na Żoli. dostaję pytanie jakie to uczucie sobie po prostu odpuścić. zupełnie szczerze to nieznajome? trudne? kurewsko smutne? nie umiałabym w nim wytrzymać gdybym mocno chciała, więc nawet się nie staram. na spotkaniu udaje mi się poczuć ten stan, ale sama w domu nie mogę go odtworzyć.

życie samo podejmie za mnie decyzje. wyjadę i po prostu wszystko co mogłoby być piękne i prawdziwe skończy się samoistnie. nie wierzę w to, że ktokolwiek mógłby przebić dla mnie swój strach czy wygodę, więc nie śmiem prosić.

chciałabym zaskoczyć samą siebie, ale to chyba nie ten dzień cyklu na wysokie poczucie własnej wartości.